Voetjes in het zand, rum in de hand!
Blijf op de hoogte en volg Bram
11 Februari 2017 | Colombia, Páramo
Werkelijk elke Colombiaan, zodra het enigszins kan kruipen en de knop van een stereotoren op "maxima" kan draaien, doet het...Zelfs in de meest armoedige en schimmige straatjes knalt de reggeaton uit de reeds opgeblazen speakers. Het stof op straat waait op, de bevuilde ruiten van voorbij rijdende auto's trillen spontaan naar "raampje open" maar de mensen genieten volop en het geluk giert in de rondte. Als er ooit een verbod zou komen op deze gierende geluidsgolven zou de hele bevolking een schokerende hartverzakking krijgen om vervolgens te sterven van verdriet. Colombia zou niet meer Colombia zijn.
Na ons spectaculaire jungleavontuur zijn wij direct doorgevlogen naar de Caribische kust van Colombia in het noordoosten. Een noodzakelijke keuze aangezien Parque National Natural Tayrona bij aankomst nog 4 dagen open zou zijn en dan voor een maand zou sluiten om de prachtige natuur te laten herstellen. Na 3 dagen van hangmat-slapen, chillen op de goddelijke stranden van dit park, hiken naar het nog enige bestaande inheemse dorp, toffe gesprekken met onze fantastische reisgenoten Laura en Niek (waar we uiteindelijk 2 weken mee hebben gereisd) wisten wij het heel zeker...dit was een hele juiste keuze.
Op naar Tanganga, een rustiek en charmant vissersdorpje welk lieflijk word omsloten door een kleurrijke Caribische baai. Ons leven bestond hier uit geweldig eten, biertjes van 80 centjes + sunsets + cocktails en een avond salsadansen onder de sterrenhemel tot in de late uurtjes.
De smaak van rum en het gevoel van de zandkorrels tussen de tenen beviel ons prima en de liefde was vanaf dat moment geheel wederzijds. Volgende fase in deze hartverwarmende affaire bracht ons naar Palomino. Een kleurig hippiedorp waar we liggend in een rubberband chillend en hevig vergezeld door allerlei lokaal vogelgespuis, de plaatselijke rivier zijn afgedaald. Dwars door de jungle, direct uitkomend op het strand, prachtig!
Maar het zand kruipt waar het niet gaan kan, dus ook naar het meest ontwapenende maar ook veruit het meest ontoegankelijke terrein van Colombia: La Guajira Peninsula. Door de Colombiaan zelf vertaald als: the wild,wild west. Get your guns out!
Eindbestemming van deze avontuurlijke tocht zou het noordelijkste puntje van Zuid-Amerika zijn! Via het wonderschone Cabo De La Vela met zijn prachtige vergezichten en hevig verlaten stranden kregen wij alvast een voorproefje op het komende landschap. Naar water smekende bomen, angstaanjagende cactusvelden en mysterieuze bergketens ver weg in het niemandsland, gortdroge zandwegen met het onheilspellende karakter van breed en egaal naar beklemmend smal, hoog en bobbelig. Zonder betrouwbare 4WD jeep, ben je hier heel snel gezien...
De prehistorische en eigenhandig gefabriceerde tolpoortjes die we van tijd tot tijd moesten passeren, liet ons realiseren hoe het ruige inheemse volk, (de wayuu) te lijden heeft onder de povere armoede en het niets vergevende landschap. De van bij elkaar gevlochten stukjes touw en plastic, wat moest doorgaan als labiele wegversperring, werden geopend na het overhandigen van snoepgoed, 2e hands kleding of ander voedselwaar. De keuze mocht je zelf invullen. 1 lullige snoeplolly was vaak genoeg. Dieuw heeft er hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat er in ieder geval weer een aantal kinderen een shirt om het lijf hebben in dit barre landschap.
De reusachtige zandduin opklimmen in de verstrengelende hitte, aan de andere zijde rollend ervan af, duizelig de Caribische zee induiken, bodyboardend terug naar de kust en beseffen dat je zojuist op het noordelijkste punt van Zuid-Amerika bent aangespoeld. Punta gallinas! Wat een prachtige juweel! Het einde van de wereld, zo voelde de idyllische en geruisloze stranden aan. Leuk feitje: in 2009 samen net Fred op het meest zuidelijke plekje van Zuid-Amerika (Ushuaia) geweest, nu met me blonde godin op de meest noordelijke plek van dit uitzonderlijk prachtige continent.
Ontwakend uit de slaap waarbij de kleurrijke hangmat aanvoelt als een warm deken bij de harde en soms zanderige nachtelijke windstoten, waan ik me naar de plaatselijke wc. De magisch heldere sterrenhemel begeleid mijn zoektocht naar sanitaire verlichting. Ohh...even wachten...een wispelturige schelpkreeft probeert zijn ingeslagen weg te vervolgen op een van de kruisende zandpaden, ook op zoek naar een veilig thuishaven voor zijn of haar resterende nacht. Ik zet Coldplay weer op en droom vervolgens rustig verder waarbij mijn gelukzalige glimlach, in mijn verdere vervolg van deze Caribische nacht, niet meer verdwijnt.
Na ons spectaculaire jungleavontuur zijn wij direct doorgevlogen naar de Caribische kust van Colombia in het noordoosten. Een noodzakelijke keuze aangezien Parque National Natural Tayrona bij aankomst nog 4 dagen open zou zijn en dan voor een maand zou sluiten om de prachtige natuur te laten herstellen. Na 3 dagen van hangmat-slapen, chillen op de goddelijke stranden van dit park, hiken naar het nog enige bestaande inheemse dorp, toffe gesprekken met onze fantastische reisgenoten Laura en Niek (waar we uiteindelijk 2 weken mee hebben gereisd) wisten wij het heel zeker...dit was een hele juiste keuze.
Op naar Tanganga, een rustiek en charmant vissersdorpje welk lieflijk word omsloten door een kleurrijke Caribische baai. Ons leven bestond hier uit geweldig eten, biertjes van 80 centjes + sunsets + cocktails en een avond salsadansen onder de sterrenhemel tot in de late uurtjes.
De smaak van rum en het gevoel van de zandkorrels tussen de tenen beviel ons prima en de liefde was vanaf dat moment geheel wederzijds. Volgende fase in deze hartverwarmende affaire bracht ons naar Palomino. Een kleurig hippiedorp waar we liggend in een rubberband chillend en hevig vergezeld door allerlei lokaal vogelgespuis, de plaatselijke rivier zijn afgedaald. Dwars door de jungle, direct uitkomend op het strand, prachtig!
Maar het zand kruipt waar het niet gaan kan, dus ook naar het meest ontwapenende maar ook veruit het meest ontoegankelijke terrein van Colombia: La Guajira Peninsula. Door de Colombiaan zelf vertaald als: the wild,wild west. Get your guns out!
Eindbestemming van deze avontuurlijke tocht zou het noordelijkste puntje van Zuid-Amerika zijn! Via het wonderschone Cabo De La Vela met zijn prachtige vergezichten en hevig verlaten stranden kregen wij alvast een voorproefje op het komende landschap. Naar water smekende bomen, angstaanjagende cactusvelden en mysterieuze bergketens ver weg in het niemandsland, gortdroge zandwegen met het onheilspellende karakter van breed en egaal naar beklemmend smal, hoog en bobbelig. Zonder betrouwbare 4WD jeep, ben je hier heel snel gezien...
De prehistorische en eigenhandig gefabriceerde tolpoortjes die we van tijd tot tijd moesten passeren, liet ons realiseren hoe het ruige inheemse volk, (de wayuu) te lijden heeft onder de povere armoede en het niets vergevende landschap. De van bij elkaar gevlochten stukjes touw en plastic, wat moest doorgaan als labiele wegversperring, werden geopend na het overhandigen van snoepgoed, 2e hands kleding of ander voedselwaar. De keuze mocht je zelf invullen. 1 lullige snoeplolly was vaak genoeg. Dieuw heeft er hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat er in ieder geval weer een aantal kinderen een shirt om het lijf hebben in dit barre landschap.
De reusachtige zandduin opklimmen in de verstrengelende hitte, aan de andere zijde rollend ervan af, duizelig de Caribische zee induiken, bodyboardend terug naar de kust en beseffen dat je zojuist op het noordelijkste punt van Zuid-Amerika bent aangespoeld. Punta gallinas! Wat een prachtige juweel! Het einde van de wereld, zo voelde de idyllische en geruisloze stranden aan. Leuk feitje: in 2009 samen net Fred op het meest zuidelijke plekje van Zuid-Amerika (Ushuaia) geweest, nu met me blonde godin op de meest noordelijke plek van dit uitzonderlijk prachtige continent.
Ontwakend uit de slaap waarbij de kleurrijke hangmat aanvoelt als een warm deken bij de harde en soms zanderige nachtelijke windstoten, waan ik me naar de plaatselijke wc. De magisch heldere sterrenhemel begeleid mijn zoektocht naar sanitaire verlichting. Ohh...even wachten...een wispelturige schelpkreeft probeert zijn ingeslagen weg te vervolgen op een van de kruisende zandpaden, ook op zoek naar een veilig thuishaven voor zijn of haar resterende nacht. Ik zet Coldplay weer op en droom vervolgens rustig verder waarbij mijn gelukzalige glimlach, in mijn verdere vervolg van deze Caribische nacht, niet meer verdwijnt.
-
12 Februari 2017 - 11:06
Henk (chauffeur KL):
Jullie zijn heel goed bezig .... ik lees het met veel plezier ! -
12 Februari 2017 - 17:49
Lia Vergouw:
Terwijl wij in de Oostenrijkse sneeuw vertoeven ,( ook heerlijk ) lezen we weer met heel veel plezier jullie prachtige verhalen ,geweldig! Volgens mij hebben jullie wel echt jullie hart verpand aan Colombia .
Blijf ook vooral de 2 de helft van jullie reis ontzettend genieten van alle mooie dingen en laat ons vooral net zo " meereizen " als de eerste 2,5 maand
Liefs Lia -
12 Februari 2017 - 18:07
Henny:
Waanzinnig mooi verhaal, met name de 1e alinea. Waar haal je het vandaan? Ik ben gezond jaloers op wat jullie allemaal meemaken. Dat is een levenservaring die niemand jullie meer afneemt. Ook het ontmoeten van medereizigers waarmee het spoort, prachtig toch. Ik kijk uit naar het volgende verhaal, maar voor die tijd hebben elkaar ongetwijfeld alweer een keer gesproken. Groeten Henny -
12 Februari 2017 - 21:49
Mark Dijs:
Schitterend! -
13 Februari 2017 - 07:23
Janbert:
Ik zit op maandagochtend op m'n werk, rond 7.15 lees ik jullie avontuur, buiten 0 graden en dan dit prachtige verslag en mooie foto's, prachtig!!
-
13 Februari 2017 - 11:45
Jasper:
Prachtige vertolking van weer een magische episode uit jullie Zuid-Amerika trip!
Ik kan niet wachten tot het boek uitkomt....:)
LOF YA!!!!! -
14 Februari 2017 - 03:51
Dieuw En Bram:
Dank weer voor alle leuke reacties lieve mensen!!
Liefs van ons!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
