unBOLIVIAble!!

We lieten jullie achter in Uyuni, waar we na een korte pitstop gedurende de dag in de avond vertrokken naar Sucre, een charismatische stad waar prachtige koloniale gebouwen aan de orde van de dag zijn. Ook een stad waar het ideaal is om enige Spaanse taalbagage op te doen. Dit hebben wij dan ook 3 volle ochtenden gedaan. Erg leuk om in een compleet onbekende stad met je Spaanse kladboek en een dosis opportunisme in de ochtend af te spreken met je Boliviaanse leraar...

Na Sucre was het tijd voor weer wat idyllisch natuurgeweld en aangezien het hoogst gelegen meer ter wereld maar op 16 uur rijden lag, zijn wij in die noordelijke richting vertrokken. Isla del sol, een robuust eiland gelegen in lake titikaka deed ons gedeeltelijk wegdromen....alleen op de wereld samengebracht met de wonderlijke inheemse Boliviaanse eilanddorpjes en de dromerige sunsets die het eiland betoverde met een prachtig spel van kleuren. De pracht en praal van enkele oude Maya-ruïnes hebben wij alleen onopzettelijk gemist! Spacend met een andere reisgenoot liepen wij het verkeerde pad in... Voordeel: geen andere toerist gezien en ook een hele mooie trekking. Nadeel: geen ruïne gezien!

Maar ook deze reis wacht op niemand en zodoende werd de backpack weer ingepakt voor het volgende avontuur, la Paz, de hoogstgelegen stad ter wereld. Wat een contrast! Een immense stad beklemmend en totaal volgebouwd tussen twee reusachtige bergkammen.Vanuit een bovenaanzicht een angstaanjagend spel van kleine miniatuurhuisjes vastgeplakt tegen 2 groteske bergkammen. Smog, kolderiek gekleurde toeterende bolides, vermoeide dansende straatkinderen die de dag proberen door te komen, maar ook een romantisch aangekleed kerstplein met alle tierelantijntjes die je je als traditionele kerstgoeroe maar wensen kan.

Nog voordat wij plaatsnamen op de schoot van die dikke kerstbaard hebben wij nog even de death-road afgevinkt! Een van de gevaarlijkste wegen ter wereld. Een stukje aarde waarbij helaas de naam van de weg nog steeds passend is gezien het recentelijk aantal mensen die vanaf deze ondergrond uiteindelijk het diepe ravijn van een dodelijke knuffel hebben voorzien. Wat een adrenaline-rush! Gedurende de 63 kilometer afdalen, waarbij je gemiddeld 3300 meter betreft hoogte zakt, trap en stuur je op ijzingwekkende smalle paden je een weg door het mythische jungas-gebergte van gedeeltelijk oost-Bolivia. Het was vooral erg indrukwekkend om te zien hoe het werkelijk magnifieke landschap in een redelijk kort tijdsbestek, zo kan veranderen. Van kaalgeslagen, mistige bergtoppen tot kleurrijke vergezichten, alles kwam voorbij. Maar zoals we al eerder kort aangaven heeft la Paz ook een andere kant, de straatarme kant. Maandag de 26e hebben we daar ook bij stilgestaan toen we kerstcadeau's hebben uitgedeeld in het kinderziekenhuis van la Paz. Het was heel mooi om te zien hoe blij de kinderen met de cadeau's waren. Ook was er ruimte om samen met de kinderen het speelgoed uit te proberen. Mooi en erg fijn in dit geval om te zien dat er bij kinderen nooit sprake is van een taalbarriere! Om deze nobele kerstgedachte nog wat meer kracht bij te zetten is dieuw uiteindelijk, samen met een local van het hostel, letterlijk de straatkinderen van la Paz op gaan halen om bij ons hostel eten, drinken en cadeau's uit te delen. Een prachtig en ontroerend beeld te zien: Je vriendin kalm wandelend met een vervuild pasgeboren baby'tje in haar liefdevolle armen, volledig omringd door een hele stoet rennende straatkinderen die vol verwachting op de plaatselijk opgezette voedselkraam komen afstormen.Na deze zeer gedenkwaardige dag hebben wij Bolivia achter ons gelaten. Nu op weg naar Cusco in Peru, het volgende, hopelijk net zo'n wonderlijk hoofdstuk uit ons nu al prachtige avonturenboek!